Hello Online diary!

heto nandito na ako uli sa sarili kong space, mula sa aking unang blog. namiss ko ang self blog ulit.  Dito mas malaya ako sa anumang pwede kong sabihin at gawin. ngayon ay nakatangap ako ng tawag mula sa isang call center, sa totoo lang parang gusto ko na ring magbago ng trabaho dahil sa stress na inaabot ko araw araw. Sabayan pa ng aral sa isang linggo ay hindi ko na rin alam kung paano ako mag eenjoy sa buhay. well, problema ko pa rin ang pera kahit na may trabaho ako. Hindi naman ako nakakabili ng bagong gadgets dahil napupunta sa pagtulong sa nanay at kapatid ko, kaltasin pa ng bayad sa tuition kada kinsenas at katapusan. Plus ang kailangan pang bayarin sa upa sa bahay at kuryente, at mga supplay ng pagkain. So ano ang natitira sa akin... hindi ba nakakadepress? wala naman akong anak o syota na pinaglalaanan din ng oras kaya ang mga sandali ay parang pangpalubag loob lang sa akin. Kaya siguo ako tumataba, nakakainis. Kaya naiisip ko minsan na magiba ng trabaho parang mga volunteer work o yung mga nasa simbahan. Ewan ko lang, pero pagod ako at hindi ako masaya, pramis kaya kailangan kong mailabas ito sa sulat. Personal nga ito, ang hiling ko lang ay sana ay malaman ko kung ano ang plano ng Diyos sa akin sa mga kinabukasan...

Sa ngayon, handa pa rin akong harapin ang bukas...

aw...

Bagong Simula

Simula ngayon, sa blog na ito maninirahan ang Blah Blah Blogs! Ang inyong paboritong talakayan sa internet ay parang isang show na lumipat lang ng istasyon (pero syempre dito, lumipat lang sa kapwa blog nito kasi mas nagconcentrate na sa english format ang manualtolyf.blogspot.com. Pero kahit ganun pa man, Masaya pa rin ako dahil kahit may english format na ang isang blog, narito naman ang fpjjr.blogspot.com na siyang maghahatid ng Blah Blah Blog sa inyo sa wikang tagalog para sa inyong kasiyahan (for you entertainment, ika nga). Sa totoo lang mas mabilis akong maka formulate ng mga concepts at mag type kapag tagalog kasi syempre ito pa rin ang aking first language. At tila kung ano ang iniisip ko ay siyang natatype ko agad dito kaya di hamak na mas mahaba ang aking masasabi. Isa pang dahilan ay nais kong mapanatili ang malayang pag-iisip at opinyon ukol sa mga topic na napag-uusapan. At medyo kakaiba din ang umpisa ng Blah Blah Blogs dahil ngayon ay umpisa na ng Lenten Season, kung saan ilang linggo na lang ay ang mga mahal na araw na, tapos easter sunday na! Woah! Ang bilis, parang kahapon lang ay nag se-celebrate pa tayo ng new year. At  di rin natin pansin ay Pasko na naman! Hay buhay!

Nakakamiss ang mag sulat ng ganitong format. Na-alala ko noong nag mu-multiply pa ako ay minsan napaka jologs pa ng sinusulat ako, at sa tingin ko rin ay jologs din ang labas nito matapos ang ilang taon. At kung mababalikan 2003 ako nagsimulang mag blog, meaning  high school pa ako nun! At isa pa, mga simpleng mensahe lang ang nilalagay, parang twitter lang. So ang ibig sabihin ba nito ay ako ang unang nagsimula ng tweet dahil sa tingin ko naman less than 140 characters ang blog ko, so counted siya as mirco-blog. Medyo bangang pa rin ang isip ko sa dami ng problema ko ngayon lalo na sa PERA. Hindi naman ako mahilig sa pera ngunit maraming obligasyon na ang hindi ko nababayaran sa nakaraang mga buwan at nakakatakot nang isipin kung ano na ang mangyayari sa kinabukasan namin bilang pamilya. Pero heto din ako na puno ng pag-asa, parang isang politiko na nagsasabing MAY PAG-ASA PA. hay naku... ito ba ang tinatawag na balanse ng Yin at Yang. Isang negatibo at isang positibo enerhiya kaya kahit paano ay hindi ako nababahala pero hindi rin ako napapanatag? Pero gayun pa man, ang pinakamahalaga sa akin ngayon ay matapos na ang problemang ito at magsimula muli sa simula. Noong isang taon kahit paano nagkaroon ako ng mga bagay na minimithi ko sa buhay. Hindi pa ito bahay. lupa o kotse, mga gamit/gadgets naman ito. Alam mo naman ako, isang dakilang  "techie". Ngunit nang nagsimula ang krisis pinansyal sa bahay ay nabenta ko na ang halos lahat ng mga ito. Nakakalungot nga pero kahit paano ay panatag akong mababawi ko ang mga nawala sa akin. Tila baga na bagyo kami kahit hindi naman kami nabaha (syempre at dahil nasa 4th floor kami, pero nalungkot din ako sa mga binaha ng matindi). Ngayon ay Bagong Simula, isa na namang panibagong kabanata sa buhay ko.  Gayundin ang aking mga gawain, sa aking mga kaibigan, sa aking pamumuhay. Hindi ko man lubusang alam kung saan hahantong ang aking kapalaran, mahalaga na nakakalingon ako sa aking pinanggalingan. At mula dito ay maari kong maitayo ang nasalantang buhay na ngayon ay pinagsisikapan ko pa ring tumayo.

Bagong Simula men, bagong simula!

I am confused...
really confused...




kung nabasa niyo na ang status ko dito sa fb, nakakadepress pero may sign ng hope. Well what I feel today is actually worse. Kailangan ko lang isulat kasi alam ko kung itatabi ko lang sa utak ko mababaliw ako. Pramis di ko nagbibiro, matindi ang problema ko sa bahay ngayon,partikular sa pera. Alam ko lahat problema yan pero ipakita ko lang ang senario at tignan niyo kung OK ba talaga ang lagay ko. Una lahat, as in lahat ng bills (kuryente, tubig, telepono, internet) ay hindi pa nababayaran. So sinusulit ko na ito habang meron pa. Pangalawa, dumidiskarte  na lang kami sa pagkain ngayon, kung may mauuwi sa events ko o sa mga kaibgan o kamag-anak mairaraos na ang pagkain namin sa araw na ito. Kahit meron kaunting pera hindi namin ginagastos kasi mas hinahanda namin yan sa mas mahalagang pangangailangan. Sa ngayon wala naman akong opisyal na trabaho dahil nag-aaral pa naman ako. Naghahanap naman ako ng mapapasukan, pero minsan nag-aaway na kami dahil sa mga usaping problema. Pagkatapos kasi ng school ay naghahanap ako ng mga raket na pwedeng pagkakitaan. Minsan meron minsan wala. Hindi nga nahahalata ng mga kaibigan ko na may matindi akong problema kasi mataba pa ako. Isa pang problema ko ay ang tyan ko, hindi naman ako nag LBM o impasto ay masakit na ito. Nawalan na ako ng gana sa pag-kain. Dasal ko na lang na hindi ito mauwi sa malalang sakit. At ang pinakamatindi sa lahat ay ang renta sa bahay na  hindi pa namin nababayaran, ok lang sa akin ang lumipat pero malapit kasi ito sa school na kaya ko lakarin. Sa totoo lang ngayon lang ako nalate ng sobra sa klase o minsan hindi na maka attend, na-late sa appointments at mukhang confused and disoriented. Nade-deceive minsan kayo kung mukha akong OK at palatawa at masayahin, yeah parang emo ako ngayon, as in wala akong talagang isang kaibigan o kapatid na mapag-open up ng feelings ko. Yes ang dami ko ngang friends, sino ba ang nakaka-alam ng tunay kong kalagayan. At alam ko na parang social-suicide ang paglalahad ko ng kalagayan ko ngayon pero DAPAT kasi or esle I will suffer more. I am also tangled with my responsibilities with my youth ministry, sa school orgs, sa faculty at maging sa aking sarili. Nahihiya ako dahil hindi ko sila natutugunan, parang sinayang ko ang tiwala nila sa akin. Sa totoo lang din ang problemang ito ay since October pa last year, pasalamat lang ako sa mga milagrong nagdaan upang isalba kami at naka-raos ang 2009. Isa pa ay may sakit ang kapatid ko na nasa ibang bansa, hindi din namin siya mahingan dahil sa kalagayan niya. So ito ang mga rason kung bakit ko kailangan na ilabas ang nararamdaman ko. Para sa iyo na bumabasa, pakiusap ko lang ay unawain mo lang ang kalagayan ko ngayon. Alam ko naman may katapusan ang unos na ito, pero hindi dapat ako mabuhay sa huwad na pagkukunwari na ayos ang lahat. Oo nga may pag-asa, pero sa taong nalilito, nag-iisa at hindi nauunawaan, hindi madali ang pinagdadadaanan ko ngayon.
Sa ngayon, lahat ng napundar kong gamit ay binebenta ko na para matugunan ang pangangailangan namin. Siguro babalik ako sa call center, pero sana matapos ko lang itong sem na ito... yan lang ang dasal ko ngayon. Matapos ko ang sem ng may matinong grade, matugunan ang mga responsibilidad ko, hindi ako naghahangad na maibalik agad ang mga gamit na nawala sa akin pero magkaroon ng mga gamit na magagamit ko para makatulong sa amin sa araw araw. Na-alala ko lagi ang kwento ni Job sa bible na nawalan ng lahat pati anak at nagkasakit ng matindi pa pero di bumitaw, inisip ko sana ganun ako kasi minsan gusto ko na lang mawala o tuluyang bumigay sa problema. Sa paglabas ko ng bahay, may ngiti pa naman akong mapapakita na simbolo ng pag-asa ko at may luha na nagpapakita pa rin na naghihirap ang kalooban ko.

:'-(

BAGO.

Bagong taon na at siguro tamang panahon na buhayin ko ang blog na ito kasi yung isa kong blog (manualtolyf.blogspot.com) nag-eenglish na. Baka hindi ko naman makaya at kailangan ko naman ng lugar upang marinig ang boses sa simpleng Filipino (o Tagalog). Simula ngayon ang blog na ito ang aking lugar-labasan (ay parang bastos... hindi ikaw lang yun) ng aking pananaw gamit ang wikang marami din naman ang makakaintindi. Sa ngayon, mas marami na ang komentaryo dito. Balak kong ilipat ang Blah Blah Blogs at Word of the Lourd dine kung gusto kong mag-tagalong.

BAGO.

At Dahil 2010 na ay dapat may mga pagbabago tayong gawin. Pero may mga bagay na hindi naman kailangan baguhin lalo na ang mabuting asal. Korny ba? Well, kung totoo nga ito, bakit di natin ginagawa? Bakit may mga baluktot pa tayong mga pamumuhay? Ah basta ayaw ko munang manermon sa unang blog dito sa taon. Ang  mahalaga ay may pagbabagong mabuti. Mas mapagtutuunan ko muli ang pagsusulat, ang sining ika nga. Matagal kong binalak at ngayon ay nagtagumpay na ako. Pero hindi pa rin ako masaya at dapat kong maging masipag sa mga susunod na araw. Mag post sana ako ng regular dito, pero dapat laging malaman, laging may matututunan.

BAGO.

Bago nga ang lahat, at para dapat laging maging mulat at maingat upang mapanatili ang ganda at pakinabang nito. Sa totoo lang ito man ang una kong blog dito sa blogspot (at sa buong buhay ko), malaki ang pagpapahalaga ko dito upang maging daan para sa mabuting pagbabago. Pasesnya na parang pulitiko ang speech ko, pero hindi naman ako tatakbo, hindi ako nangangako ng pag-ahon sa kahirapan, hindi ako nakikidebate sa kongresso at manatili sa upuang pinag-aagawan. Basta ang mahalaga ay marinig ang boses ko, yun lang. Karapatan nating lahat yan pero kaakibat nito ang mga responsibilidad. Tapos.